Aan de directie, het verzorgteam, het nachtteam, het kinéteam, het ergoteam en het onderhoudsteam van WZC Maria-Middelares in Moorslede.

Na een zoveelste ziekenhuisopname was terug naar huis gaan en alleen wonen geen optie meer voor mij. Ik heb mijn hele leven lang gezegd nooit naar een woonzorgcentrum te willen gaan, maar nu was er geen weg terug. De zorg voor mij werd te groot en ik wilde ook mijn kinderen niet belasten met deze moeilijke en zware taak.

Aanvankelijk werd ik opgenomen op kortverblijf, maar al snel werd duidelijk dat dit definitief zou worden. Ik ben hier heel twijfelend binnen gekomen en met tegenzin. Ik durf zelfs zeggen, veel tegenzin.De hoop om nog terug naar huis te gaan was steeds aanwezig en ik bleef lang denken dat dit ooit toch nog zou kunnen.

Niets was minder waar. 

Gaandeweg vond ik hier toch mijn draai, mijn kamer werd heel huiselijk ingericht, ik kreeg veel bezoek van kinderen, kleinkinderen, schoonkinderen, andere familie en vrienden. Iedereen zorgde ervoor dat ik hier een nieuwe thuis vond. Naast al deze bekenden kwam ik ineens ook in een omgeving terecht met heel veel onbekende nieuwe gezichten.

En net deze laatste groep wil ik nu graag oprecht bedanken. Ik kende hier niemand toen ik hier voor het eerst binnenstapte. Ik moest iedereen leren kennen, omgekeerd moest iedereen ook mij leren kennen.

Elk team waar ik contact mee had, deed op zijn beurt zijn uiterste best. Ik werd hier verzorgd en verwend. Overal eenzelfde mentaliteit van gedrevenheid en bekommernis om het welzijn van de bewoners. Een babbel, een lach, een traan, een schouderklopje, … niets was hen te veel. Ik kon mijn verblijf in een woonzorgcentrum niet beter getroffen hebben. Deze mensen verdienen elke maand een dubbel loon voor hun inzet. Soms zag ik dat ze onderbemand waren, moesten ze lopen van links naar rechts, van het ene verdiep naar het andere, en toch altijd weer die vriendelijk blik.

De laatste week van mijn verblijf werd ik omringd alsof ik echt hun familie was. Er werd afscheid van mij genomen met een stevige knuffel, een warme groet en een traantje wegpinkend.

Nooit gedacht dat ik een dergelijke aanbeveling zou schrijven voor een woonzorgcentrum. Deze laatste maanden was dit hier ‘echt’ mijn thuis. Jullie mogen terecht fier zijn op wat jullie dagelijks doen. Iedereen op zijn of haar eigen manier. Er kunnen er hier velen een voorbeeld aan nemen. Aan iedereen van jullie dan ook een dikke proficiat en een welgemeende dank u wel. Van mij krijgen jullie allemaal een 10/10 en men zegge het voort!

Heel genegen en voor altijd in mijn hart

Margriet Vercruysse

Moorslede, 9 september 2022