Terwijl de partij zienderogen aan het wegkwijnen is en, als het zo verder gaat, binnen enkele legislaturen onder de kiesdrempel dreigt te verzeilen, heerst er een ongepaste battle om het nationaal voorzitterschap van OpenVld. Maar blijkbaar trekken de concurrerende protagonisten zich daar niets van aan, denken ze alleen maar aan zichzelf, en versterken ze (onwetend of doelbewust?) deze negatieve spiraal.

Nog voor er enig uitzicht is op een Vlaamse, laat staan federale regering is er een strijd aan de gang over wie er de komende 4-5 jaar OpenVld in goede banen moet leiden. Zolang er nog niemand weet welke functie door wie zal worden uitgeoefend na de verschillende regeringsvormingen, vind ik de strijd om de voorzittersstoel onbegrijpelijk, ongepast en zelfs kinderachtig.

De enige die momenteel het recht heeft om aanspraak te maken op het roer van OpenVld is mijns inziens Francesco Vanderjeugd. Veel heeft te maken met zijn altruïstische tussenkomst bij de lijstvorming voor de Vlaamse verkiezingen en zijn onvoorwaardelijke verdediging van het liberaal democratische gedachtengoed.

Francesco is een echte liberaal, hij is nooit iets anders geweest en zal dat ook altijd blijven. Dat kan niet worden gezegd van heel wat OpenVLD-kopstukken, ook niet van zijn twee Westvlaamse concurenten, beiden geboren in een volksuniekribbe. Daarenboven zijn zowel Van Quickenborne als Tommelein ervaren solovaarders die het gewoon zijn om de wind in eigen zeilen te krijgen.

Vanderjeugd heeft bewezen dat hij onbaatzuchtig anderen uit de wind wil zetten, de partij boven het individu kan stellen. Sommigen noemen het naïviteit, anderen gebrek aan ervaring, nog andere gewoonweg dom. In ieder geval deed niemand het hem voor: in het belang van de partij de zekerheid op een zitje in het Vlaams parlement opgeven en zo zijn politieke carrière op het spel zetten. Dat zouden zijn twee politieke voorbeelden nooit gedaan hebben.

Dat nu net zij twee het nationaal voorzitterschap van OpenVld ambiëren is mij niet vreemd. Het staat al langer op hun bucketlist. Vraag is of dat voldoende motivatie is. Voorzitter worden en een goede voorzitter zijn, dat zijn twee verschillende dingen. Gwendolyn is het ook ooit geworden. Jammer dat de toestand van onze partij ondertussen zo lamentabel is, zowel qua omvang als idealisme. Waar is de partij voor de ambitieuze werkende Vlamingen? Waar is de partij die belangen verdedigt van de werkgevers, werknemers, ondernemers, zelfstandigen die vooruit willen?

Voor mij is het duidelijk, ik zie twee kandidaten met ongepast haantjesgedrag die de partij in de toestand hebben geholpen waarin ze momenteel verkeert. Ik zie een jonge altruïstische kandidaat met heel wat inhoud die van mij het voordeel van de twijfel krijgt. Maar al lijkt het misschien anders, dit schrijfsel is geen campagneboodschap voor Francesco maar wel in eerste instantie een smeekbede om het haantjesgedrag stop te zetten, onze partij niet langer de dieperik in te duwen maar ervoor te zorgen dat het tij voor OpenVld keert. Ik dank u zeer beleefd.